Η φτώχεια μας, προϋπόθεση επενδύσεων

Τρίτη, 17 Σεπτεμβρίου 2013 08:00

Η φτώχεια μας, προϋπόθεση επενδύσεων

• Moιραστείτε το στο facebook 
• μέγεθος γραμματοσειράς   
•  
•  
• Σχολιάστε πρώτοι!

Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

(3 ψήφοι)

Από την ανάγνωση της ετήσιας έκθεσης της ΓΣΕΕ-ΙΝΕ βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα πως η χώρα έχει χρεοκοπήσει. Και αν υποθέσουμε πως από σήμερα η οικονομία μας έμπαινε σε φάση ανάκαμψης, θα χρειαζόμασταν τουλάχιστον μία εικοσαετία και πάλι δεν θα είχε απορροφηθεί ολόκληρο το 35% της σημερινής ανεργίας. Αλλά προς το παρόν δεν φαίνεται στον ορατό ορίζοντα καμία ανάκαμψη.

Γράφει: Περικλής Κοροβέσης*

Αντίθετα, τα χρόνια που έρχονται θα είναι ακόμα χειρότερα, μέχρι που η χώρα μας θα γίνει κρανίου τόπος. Και αυτή η καταστροφή γίνεται συστηματικά, ηθελημένα και σχετικά εύκολα. Γιατί δεν υπάρχουν κινήματα να αντισταθούν. Ο κόσμος, παρά τη δυσφορία του και την αγανάκτησή του, βρίσκεται στη μέγιστη δυνατή παθητικότητα.

Τα κόμματα της Αριστεράς δεν φαίνεται να έχουν καταλάβει το βάθος της κρίσης ώστε να χαράξουν μια άλλη πολιτική που να κάνει τον λαό ενεργό πολιτικό υποκείμενο. Θεωρούν πως βρισκόμαστε σε μια κανονική κοινοβουλευτική περίοδο και στην ουσία κάνουν μια παρατεταμένη πολιτική προεκλογική καμπάνια με σκοπό την ανάληψη της εξουσίας. Δεν οργανώνουν αυτόνομα κινήματα, γιατί τα φοβούνται. Να την κάνουν τι την κυβέρνηση; Να διαχειριστούν τη χρεοκοπία; Μεγάλη αυταπάτη. Ακόμα και στην περίπτωση που η Αριστερά έρθει στην κυβέρνηση, αυτή θα πληρώσει τον λογαριασμό της χρεοκοπίας – και αυτή τη φορά θα έχουμε πιθανότατα μαζικές διαμαρτυρίες, γιατί θα βρεθεί ένας ικανότατος οργανωτής: η CIA, που ως γνωστόν έχει τη δυνατότητα μέσω των ΜΜΕ να κινητοποιήσει κόσμο, άσχετα αν οι συμμετέχοντες αγνοούν ποιος είναι ο πραγματικός οργανωτής. Συνταγή που έχει εφαρμοστεί τόσο στη Λατινική Αμερική όσο και στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ.

Αυτή η καταστροφή έχει έναν συγκεκριμένο σκοπό. Για να τον καταλάβουμε, πρέπει να λάβουμε υπόψη μας μερικά δεδομένα. Η Κίνα σήμερα είναι η πρώτη εξαγωγική χώρα σε βιομηχανικά προϊόντα, έχοντας αφήσει κατά πολύ πίσω τις ΗΠΑ, και έχει θέσει εκτός ανταγωνισμού την Ε.Ε. και ιδιαίτερα τη Γερμανία, πρώτη εξαγωγική δύναμη εντός της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η Κίνα πέτυχε αυτήν την εντυπωσιακή ανάπτυξη με τα στρατόπεδα εργασίας, τις Ειδικές Οικονομικές Ζώνες, με 365 μέρες εργασίας, 12 ώρες απασχόλησης την ημέρα, με μεροκάματο έξι ευρώ. Αν η Ελλάδα στα επόμενα χρόνια φτάσει σε ένα ποσοστό ανεργίας 60-70%, δηλαδή σε αφρικανικό επίπεδο, θα πληροί όλες τις προϋποθέσεις για να γίνει μια ιδανική Οικονομική Ζώνη οπότε θα κατασκευάζει εδώ η Γερμανία τα βιομηχανικά προϊόντα της, τα οποία έτσι θα μπορέσουν να γίνουν ανταγωνιστικά προς τα κινεζικά, που ήδη κυριαρχούν στην αφρικανική αγορά. Αλλο το κύρος ενός επώνυμου γερμανικού προϊόντος και άλλο το φτηνιάρικο ανώνυμο κινεζικό προϊόν.

Η κυβέρνηση να έχει άραγε έναν τέτοιου είδους προβληματισμό; Δεν νομίζω πως έχει κάποιον προβληματισμό. Και δεν ξέρω καν αν έχει επαφή με την πραγματικότητα. Αυτό που την ενδιαφέρει είναι να διαλύσει όσο γίνεται πιο γρήγορα τη χώρα, να περάσουν όλα στα χέρια των ιδιωτών, και να κάνει μια κρατική μηχανή που να μη στοιχίζει πολύ, αλλά να είναι ικανή να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των αυριανών επενδυτών. Για το κράτος αυτό, λαός δεν υπάρχει. Δεν χρειάζεται ούτε νοσοκομεία ούτε σχολεία ούτε άλλο δημόσιο αγαθό. Αυτά θα είναι ρεζερβέ για όποιους έχουν λεφτά. Η εξουσία από τη φύση της είναι κυνική. Αν υποθέσουμε πως ο ρυθμός των αυτοκτονιών αυξηθεί στους οικονομικά απελπισμένους, η κυβέρνηση δεν θα δει κανένα ανθρώπινο δράμα. Θα πει πως ο αριθμός των ανέργων μειώθηκε.

Οι καπιταλιστές και οι κυβερνήσεις τους δεν προχωρούν βλέποντας και κάνοντας. Με τα στελέχη τους, που έχουν σπουδάσει στα καλύτερα πανεπιστήμια που διαμορφώνουν ηγέτες στην προμελετημένη ληστεία, μπορεί να εκπονήσουν σχέδια σε βάθος χρόνου, δεκαετίας, εικοσαετίας που δεν φαίνεται ο τελικός σκοπός. Και όταν τελικά φανεί το τελικό αποτέλεσμα, είναι πια αργά για αντιδράσεις. Γιατί φτάνουμε σε ένα σημείο που δεν έχει επιστροφή. Τον βιαστή σου πρέπει να τον δεις στα εκατό μέτρα και να πάρεις δρόμο. Οταν σε βιάσει και αρχίσεις μετά τις διαμαρτυρίες, είναι αργά και δεν ωφελούν σε τίποτα. Και πολύ φοβάμαι πως είναι η περίπτωση της Ελλάδας.

Η αξιωματική αντιπολίτευση ζητάει εκλογές. Πόσο μπορούν τα πράγματα να αλλάξουν με τις εκλογές; Οσο μπορούν να τα αλλάξουν τα τελετουργικά συλλαλητήρια και οι πατροπαράδοτες συλλογές υπογραφών. Οι αλλαγές γίνονται με αγώνες, αλλά αυτό προϋποθέτει λαό που θέλει να αγωνιστεί. Προς το παρόν τού αρκεί η τηλεόραση.

* Αναδημοσίευση από την Εφημερίδα των Συντακτών (15/9/2013)