Financial Times: Λύση μια συνεργατική στάση πληρωμών της Ελλάδας
Πρώτη καταχώρηση: 18/05/2015 - 09:46
Τελευταία δημοσίευση: 10:01Οικονομία
Η Ελλάδα θα πρέπει να κηρύξει μονομερώς στάση πληρωμών, συνεργατικά, έναντι όσων δανειστών μπορούν να απορροφήσουν καλύτερα τις απώλειες, αναφέρει σχόλιο στην εφημερίδα Financial Times (FT).
Φυσικά η ελληνική κυβέρνηση δεν θα πάρει άλλη πίστωση και θα πρέπει να λειτουργήσει με σκληρούς περιορισμούς στον προϋπολογισμό για πολλά χρόνια, σημειώνει το σχόλιο του Β. Μινχάου, βασικού αρθρογράφου στους FT. Δεν είναι μια ήπια επιλογή, όμως η Ελλάδα θα ανακτούσε έναν βαθμό οικονομικής κυριαρχίας που έχει χάσει, όπως εξηγεί.
Σε συμπληγάδες βρίσκεται η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) από τις πιθανές αποχωρήσεις της Ελλάδας από την ευρωζώνη και της Βρετανίας από την ίδια την ΕΕ, αναφέρει ο ίδιος. «Η λύση για την Ελλάδα απαιτεί λίγο περισσότερη σκέψη», σε σχέση με «το βρετανικό πρόβλημα» το οποίο «θα λυθεί μέσω της βαθύτερης ενοποίησης για τα κράτη μέλη της ευρωζώνης και της μεγαλύτερης αποκέντρωσης για τις υπόλοιπες χώρες».
Όμως , ούτε λύση για την Ελλάδα είναι δύσκολη. Για να ευημερήσει η Ελλάδα στην ευρωζώνη, θα πρέπει να συμβούν τρία πράγματα, αναφέρει:
Πρώτον, η Αθήνα «εάν θέλει πράγματι να παραμείνει σε μια μόνιμη νομισματική ένωση με τη Γερμανία και τη Φινλανδία, θα πρέπει να αρχίσει να τους μοιάζει περισσότερο». Αυτή είναι η «καταθλιπτική πραγματικότητα».
Δεύτερον, οι χώρες της ευρωζώνης πρέπει «να αποδεχθούν κάποιες οικονομικές αλήθειες -που έχουν όλες εκφραστεί με ακρίβεια -αν και όχι τόσο διπλωματικά- από τον Γιάνη Βαρουφάκη». Θα πρέπει να αρχίσουν να παραδέχονται πως «η λιτότητα ήταν μια καταστροφή». Θα πρέπει επίσης να σκεφθούν αλλιώς σε σχέση «με τη βιωσιμότητα του χρέους».
Υπενθυμίζει πως όταν κατάρτισαν το τελευταίο δανειακό πρόγραμμα για την Ελλάδα το 2012, μαζί με το ΔΝΤ, «υπολόγισαν πρώτα το χρέος που εκκρεμούσε, τότε έκαναν κάποιες αγρίως αισιόδοξες υποθέσεις για την ανάπτυξη και στη συνέχεια υπολόγισαν τα δημοσιονομικά πλεονάσματα που χρειάζονταν για να αποπληρώσει η χώρα το χρέος αυτό», σημειώνει το σχόλιο. «Το πρόβλημα είναι πως εάν αν οι υποθέσεις αποδεικνύονταν υπερβολικά αισιόδοξες, τα πλεονάσματα θα έπρεπε να είναι αβάσταχτα μεγάλα. Αυτό είναι που συνέβη στην Ελλάδα».
Ο ίδιος αναφέρει πως θα έπρεπε να αντιστραφεί η διαδικασία. «Να μπει πλαφόν στο ετήσιο ποσό εξυπηρέτησης του χρέους και τότε να υπολογιστεί το πόσο μπορεί να αποπληρωθεί. Αυτό που δεν μπορείς να πληρώσεις, δεν θα πρέπει να το πληρώσεις. Θα πρέπει να «συγχωρείται». Αν και τα πρώτα δυο προαπαιτούμενα βασίζονται στην αναγνώριση, το τελευταίο βασίζεται στη δράση».
Η Ελλάδα θα πρέπει «να κηρύξει μονομερώς στάση πληρωμών, αλλά να το κάνει με συνεργατικό τρόπο. Εννοώ ότι δεν θα πρέπει να κηρύξει αθέτηση πληρωμών, χρεοκοπία, σε περισσότερα από αυτά που χρειάζεται: να μην κηρύξει πτώχευση έναντι όλων των δανειστών, αλλά μόνο έναντι αυτών που μπορούν να απορροφήσουν καλύτερα τις απώλειες και συγκεκριμένα να μην επιβαρύνει τους ελάχιστους εναπομένοντες ιδιώτες πιστωτές. Οι επίσημοι δανειστές υποκρίνονται πως σοκάρονται από αυτό, όμως θα τους περάσει», επισημαίνει χαρακτηριστικά.
Με συνέχιση της λιτότητας
«Φυσικά δεν θα έδινα άλλο δάνειο χρηματοδότησης. Εάν η Ελλάδα κηρύξει στάση πληρωμών, η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να λειτουργήσει με σκληρούς περιορισμούς στον προϋπολογισμό για πολλά χρόνια. Δεν είναι μια ήπια επιλογή, όμως η Ελλάδα θα ανακτούσε έναν βαθμό οικονομικής κυριαρχίας που έχει χάσει», αναφέρει.
«Οι κανόνες της ΕΕ και τα διαφορετικά συμφέροντα των πιστωτών αφήνουν ελάχιστο περιθώριο ελιγμού. Η ΕΚΤ για παράδειγμα ερμηνεύει την ευρωπαϊκή νομοθεσία με τρόπο που καθιστά παράνομη τη συμμετοχή της σε διαπραγματεύσεις για την αναδιάρθρωση του οποιουδήποτε χρέους έχει στα βιβλία της. Ωστόσο, δεν υπάρχει τίποτα στην νομοθεσία που να απαγορεύει σε μια κυβέρνηση να κηρύσσει χρεοστάσιο έναντι της ΕΚΤ. Έτσι, μια συνολική χρεοκοπία όπου η ΕΚΤ θα έχανε όλα τα λεφτά της είναι νόμιμη, όμως μια διαπραγματευμένη χρεοκοπία όπου η ΕΚΤ χάνει μέρος μόνο των χρημάτων της, δεν είναι νόμιμη», εξηγεί.
«Ο νόμος είναι ηλίθιος. Για να αρθεί αυτό το αδιέξοδο, χρειάζεται κάποια φωτισμένη μονομέρεια. Θα βοηθούσε τις πιστώτριες χώρες να περάσουν τα γνώριμα στάδια του θρήνου και θα τους απελευθέρωνε από το τωρινό τους στάδιο -την άρνηση. Αν ο χειρισμός είναι προσεκτικός, οι πιστωτές μπορεί μάλιστα να κατέληγαν να βοηθούν περισσότερο το ελληνικό τραπεζικό σύστημα ώστε να παραμείνει ζωντανό, ή τουλάχιστον να επέτρεπαν στην ΕΚΤ να το κάνει αντί γι' αυτούς», καταλήγει. «Κατά βάθος, οι ηγέτες της ευρωζώνης γνωρίζουν πως δεν είναι προς το συμφέρον τους να αφήσουν την Ελλάδα να φύγει. Οι έλληνες θέλουν να παραμείνουν στην ευρωζώνη».
Δείτε επίσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου