Αυτή είναι η συμβιβαστική πρόταση για το Eurogroup της 15ης Ιουνίου

Τα τέσσερα κλειδιά για την τελική συμφωνία

13 Ιουν 2017

 Share  Tweet

Τέσσερις βελτιώσεις –λεκτικές αλλά και εν μέρει ουσιαστικές- περιλαμβάνει το σχέδιο συμβιβασμού που αναμένεται να συζητηθεί στην κρίσιμη συνεδρίαση του Eurogroup της 15ης Ιουνίου. Ουσιαστικά, είναι παρεμβάσεις στο προσχέδιο της συμφωνίας που συζητήθηκε στις 22 Μαίου. 

Λύση για το χρέος δεν αναμένεται να υπάρξει ενώ και η συμμετοχή των ελληνικών ομολόγων στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης φαντάζει αυτή τη στιγμή απίθανη. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο προτείνεται να μπει στο πρόγραμμα χωρίς όμως χρηματοδότηση. Όσο για τα ανταλλάγματα που προτείνεται να δοθούν στην Ελλάδα, συνοψίζονται στα ακόλουθα τέσσερα σημεία

1. Η απόφαση του Eurogroup να μην αναφέρεται σε επιμήκυνση του ελληνικού χρέους «από 0 έως 15» χρόνια. Από την ελληνική πλευρά ζητείται να απαλειφθεί το «μηδέν» και να παραμείνει το «έως 15» ή –ιδανικά- έως 20 χρόνια.
2. Η επιμήκυνση του χρέους αλλά και τα υπόλοιπα μέτρα διευθέτησης, να συνδεθούν με την πορεία του ΑΕΠ. Αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα θα εξασφαλίζει επιμήκυνση του χρέους εφόσον το ΑΕΠ της χώρας μεγεθύνεται με ρυθμό όχι μεγαλύτερο του 1,3-1,5%. Υψηλότεροι ρυθμοί ανάπτυξης, θα φέρνουν επί της ουσίας μικρότερες επιμηκύνσεις του χρέους ενώ δεν έχει αποσαφηνιστεί ακόμη τι θα συμβεί αν η οικονομία γυρίσει και πάλι σε ύφεση κάτι καθόλου απίθανο δεδομένου ότι περίοδος επιτροπείας της ελληνικής οικονομίας θα εκτείνεται μέχρι το 2060. Η σύνδεση της διευθέτησης του χρέους με την πορεία του ΑΕΠ αποτελεί τον πυρήνα της γαλλικής πρότασης η οποία κατατέθηκε προκειμένου να ξεμπλοκάρουν οι διαπραγματεύσεις ανάμεσα στους Ευρωπαίους και στο ΔΝΤ. Ως γνωστόν, το ΔΝΤ στηρίζει το αίτημά του για μεγαλύτερες παρεμβάσεις στο χρέος στις δυσμενείς προβλέψεις του για την πορεία της ελληνικής οικονομίας (σ.σ μέση ετήσια ανάπτυξη του ΑΕΠ όχι μεγαλύτερη του 1,1%) σε αντίθεση με τους Ευρωπαίους οι οποίοι βλέπουν ταχύτερο ρυθμό μέσα στις επόμενες δεκαετίες. Θεωρητικά τουλάχιστον η γαλλική πρόταση, φέρνει πιο κοντά τις δύο αντικρουόμενες θέσεις.
3. Η παραγωγή πρωτογενών πλεονασμάτων της τάξεως του 3,5% έχει συμφωνηθεί μέχρι και το 2022 και δεν αναμένεται να υπάρξει νέα συζήτηση επί αυτού (άλλωστε μόλις πρόσφατα νομοθετήθηκε από την ελληνική πλευρά των περαιτέρω πάγωμα των συντάξεων και το 2022 προκειμένου να εξασφαλιστεί ο στόχος και για τη συγκεκριμένη χρονιά). Αυτό που είναι ανοικτό είναι ο στόχος του πλεονάσματος μετά το 2022. Η προσπάθεια επικεντρώνεται στο να κατέβει ο πήχης από το 2,2% που είναι τώρα (έστω και στο 2%) αλλά και το ελεγκτικό πλαίσιο να μην είναι τόσο ασφυκτικό όπως είναι τώρα. Εξετάζεται το ενδεχόμενο στο πλαίσιο «χαλάρωσης» της επιτροπείας, η επίτευξη των στόχων να εξετάζεται ανά 5ετία και όχι ανά έτος. Δηλαδή, να μην εξετάζεται για κάθε έτος ξεχωριστά το αν εξασφαλίζεται το συμφωνηθέν πλεόνασμα (π.χ 2% για το 2023, 2% για το 2024 κ.ο.κ) αλλά να διερευνάται αν επιτυγχάνεται ο στόχος με βάση το μέσο πρωτογενές πλεόνασμα της πενταετίας.
4. Η διαμόρφωση ενός «αναπτυξιακού πακέτου» για την ελληνική οικονομία το οποίο σε οικονομικούς όρους θα μπορεί να έχει το ίδιο αποτέλεσμα με τη διευθέτηση του χρέους. Μένει να αποσαφηνιστεί πώς θα μπορούσε να χρηματοδοτηθεί ένα τέτοιο πακέτο. Δηλαδή, αν θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν τα υπόλοιπα της 3ηςδανειακής σύμβασης που θα παραμείνουν αδιάθετα (π.χ τα 25 δις. ευρώ που προορίζονταν για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών) ή αν θα μπορούσε να γίνει καλύτερο «πακετάρισμα» άλλων κονδυλίων όπως π.χ του πακέτου Γιουνκερ.