ΣτΕ: Μόνο με ακρόαση του φορολογούμενου η αναπομπή φορολογικών παραβάσεων Το ανώτατο δικαστήριο τοποθετείτε με νέα του απόφαση για το θέμα

ΣτΕ: Μόνο με ακρόαση του φορολογούμενου η αναπομπή φορολογικών παραβάσεων

Το ανώτατο δικαστήριο τοποθετείτε με νέα του απόφαση για το θέμα

09 Μαρ 2018 - 08:50

Του Γιώργου Λαμπίρη

To δικαίωμα των φορολογουμένων σε προηγούμενη ακρόαση, πριν την αναπομπή σχετικών υποθέσεων φορολογικών παραβάσεων για επαναξέταση, στη Φορολογική Διοίκηση, υποστηρίζει η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας 163/2018. Πρόκειται για ένα θέμα, με το οποίο η Δικαιοσύνη και συγκεκριμένα το ΣτΕ έχει ασχοληθεί αρκετές φορές.

Το ανώτατο δικαστήριο με τη συγκεκριμένη απόφαση προφυλάσσει τον φορολογούμενο από την καταλογιστική πράξη και την πράξη επιβολής προστίμου, λόγω μη τήρησης προηγούμενης ακρόασης. Κρίνει μάλιστα ότι σε περιπτώσεις, που μία φορολογική υπόθεση αναπέμπεται στη Φορολογική Διοίκηση, η κίνηση αυτή υπαγορεύεται από την ανάγκη να μην εξετάσει ο δικαστής την ουσία της υπόθεσης να μην εξετάσει την ουσία της υπόθεσης, χωρίς να έχει δοθεί προηγουμένως η δυνατότητα στον φερόμενο ως παραβάτη, να προβάλει τους ισχυρισμούς του.

Τα δικαιώματα του φορολογούμενου

Με βάση το νόμο ο φορολογούμενος έχει το δικαίωμα να ασκήσει τις εξής αξιώσεις:

1) την αξίωση για έγγραφη κλήση, 2) την αξίωση ενημέρωσης του ενδιαφερομένου από το αρμόδιο όργανο σχετικά με την επίμαχη υπόθεση, η οποία μπορεί να οδηγήσει στη λήψη δυσμενούς μέτρου σε βάρος του, 3) την αξίωση του ενδιαφερομένου για διατύπωση των απόψεών του και 4) την αξίωση του ενδιαφερομένου να ληφθούν υπόψη οι ισχυρισμοί που διατύπωσε.

Το ΣτΕ θεωρεί ότι σε περίπτωση που ο δικαστής δεν έχει εξετάσει τη δυνατότητα του παραβάτη να προβάλει ενώπιον της φορολογικής αρχής τις αντιρρήσεις του, θα μπορούσε να οδηγήσει σε διαφορετική εκτίμηση της υπόθεσης ή ακόμα και να συμβάλλει σε ευνοϊκή απόφαση για τον φορολογούμενο.

Τι αναφέρει στο σκεπτικό του το ΣτΕ

Όπως αναφέρει συγκεκριμένα το ανώτατο δικαστήριο: «η αναπομπή της υποθέσεως στη Διοίκηση υπαγορεύεται από την ανάγκη να μην εξετάσει ο δικαστής την ουσία της υποθέσεως χωρίς να έχει δοθεί η δυνατότητα στον φερόμενο ως παραβάτη να προβάλει ενώπιον της φορολογικής αρχής ισχυρισμούς, αναγόμενους στην υποκειμενική του σφαίρα, οι οποίοι θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε διαφορετική εμφάνιση ή εκτίμηση του πραγματικού υλικού της υποθέσεως και να συμβάλουν ενδεχομένως στη λήψη αποφάσεως ευνοϊκής γι' αυτόν».