Του Τζώρτζη Ρούσσου
Ωρα μηδέν για το ασφαλιστικό σύστημα, το οποίο στις συνθήκες χρεοκοπίας που το οδήγησαν συγκεκριμένες πολιτικές της τελευταίας 20ετίας καλείται να παλέψει τη χειρότερη κρίση των τελευταίων 70 ετών.
Την ίδια ώρα που βρισκόμαστε μπροστά σε νέα μείωση των περιουσιακών του στοιχείων με τη μη συμμετοχή στην αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της Εθνικής Τράπεζας (υπολογίζεται ότι η συμμετοχή των ασφαλιστικών ταμείων με την ολοκλήρωση της διαδικασίας ανακεφαλαιοποίησης θα μειωθεί από το 16% που είναι σήμερα στο 1,6%), οι συνταξιούχοι λαμβάνουν ψιχία ως σύνταξη, γεγονός που επιτείνει το οικονομικό αδιέξοδο της ελληνικής οικονομίας.
Βέβαια είχε προηγηθεί η καταστροφική επιλογή του κουρέματος των ομολόγων (PSI), με τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων να δίνονται βορά στη διάσωση των ιδιωτικών ελληνικών τραπεζών και του κράτους.
Συγκεκριμένα, τα ασφαλιστικά ταμεία από τις καταστροφικές επιλογές της κυβέρνησης Παπαδήμου (την οποία στήριζαν μεταξύ άλλων η Ν.Δ. του νυν πρωθυπουργού Αντ. Σαμαρά και βέβαια το ΠΑΣΟΚ του Ευάγγ. Βενιζέλου) απώλεσαν το 53,50% των αποθεματικών τους, δηλαδή 11,92 δισ. ευρώ. Αν ληφθούν υπόψη οι τιμές διαπραγμάτευσης των νέων (κουρεμένων) ομολόγων λήξεως 2023-2042 οι πραγματικές απώλειες είναι 53%-65% της νέας ονομαστικής αξίας. Στις δραματικές για τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος απώλειες, θα πρέπει να προστεθούν και η χασούρα από τόκους που πριν από το PSI ανερχόταν σε 700 με 800 εκατ. € και τώρα δεν ξεπερνούν τα 120 με 160 εκατ €.
Είναι χαρακτηριστικό ότι οι χορηγούμενες συντάξεις κάτω των 500 ευρώ αντιπροσωπεύουν το 46% του συνόλου των συντάξεων που χορηγούν όλα τα ασφαλιστικά ταμεία. Σε απόλυτους αριθμούς 1.327.316 συνταξιούχοι (σε σύνολο 2.908.633) καλούνται να επιζήσουν με λιγότερα από 500 ευρώ μηνιαίως, ενώ άλλοι 391.711 (14% του συνόλου) λαμβάνουν σύνταξη από 500-600 ευρώ.
Οι βασικές αιτίες του οικονομικού προβλήματος των Ταμείων είναι:
-Η ασυνέπεια του κράτους στις υποχρεώσεις του, για την οποία δεν γίνεται καμία αναφορά. Η συνταγματική επιταγή ότι το κράτος εγγυάται τις συντάξεις δεν αρκεί. Πρέπει να δούμε και για ποιο επίπεδο συντάξεων εγγυάται το κράτος.
-Η εισφοροδιαφυγή. Πάντα υπήρχε, τώρα όμως είναι ανεξέλεγκτη λόγω και της οικονομικής κατάστασης που επικρατεί και δεν φαίνεται να υπάρχει πολιτική βούληση για την πάταξή της.
-Η οικονομική αφαίμαξη των Ταμείων όλα τα χρόνια ύπαρξης του ασφαλιστικού συστήματος -από τις άτοκες καταθέσεις στο Χρηματιστήριο, στα δομημένα ομόλογα και με κορύφωση το PSI.
-Ανεργία, ελαστικές μορφές εργασίας, αδήλωτη εργασία.
-Το δημογραφικό πρόβλημα.
-Η εισοδηματική πολιτική (μείωση μισθών).
-Η ανάληψη πραγματικού κόστους από προγράμματα εθελουσίας εξόδου.
-Το κλίμα ανασφάλειας στους εργαζομένους που αποχώρησαν ή αποχωρούν από την εργασία τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου