Γερμανικός "κόφτης" στο γαλλικό σχέδιο για το ελληνικό χρέος

10

 
 
 
 
 

Του Γ. Αγγέλη 

Η Κομισιόν υπό την τεχνική/πολιτική εποπτεία του Eurogroup (EWG) έχει αναλάβει να λύσει τον γόρδιο δεσμό μεταξύ των απαιτήσεων ΔΝΤ και Βερολίνου όσον αφορά το είδος του "αυτοματισμού" που θα επεκτείνει την ελάφρυνση του χρέους μακροπρόθεσμα. 

Ο κ. Μοσκοβισί με ένα επιτελείο που έχει ενισχυθεί με πρόσωπα που έχουν άμεσα εμπλακεί στο ελληνικό ζήτημα στο πρόσφατο παρελθόν (μεταξύ αυτών και ο μέχρι πρότινος επικεφαλής του γραφείου της Κομισιόν στην Αθήνα) προωθεί μία φόρμουλα που διαχωρίζει τις ρυθμίσεις για το χρέος σε δύο σκέλη.

Το ένα άμεσης απόφασης και εφαρμογής και το δεύτερο μεσομακροπρόθεσμο και μεταβλητής λογικής.

Το πρώτο σκέλος αφορά στη χρήση των υπολοίπων κεφαλαίων του δανείου των 86 δισ. ευρώ το οποίο θα χρησιμοποιηθεί για τη δρομολόγηση της σταδιακής  πρόωρης εξόφλησης των "ακριβών" δανείων ή μέρους αυτών, όπως π.χ. το δάνειο του ΔΝΤ και το διακρατικό δάνειο των 52 δισ. ευρώ (GLF) από το πρώτο μνημόνιο. 

Σε συνδυασμό με αυτή την κατανομή των διαθέσιμων πόρων στις προεξοφλήσεις δανείων, θα δρομολογηθεί η απόφαση για περαιτέρω επιμήκυνση (με διασφάλιση χαμηλού επιτοκιακού κόστους) μέρους του δανείου που λήγει την κρίσιμη περίοδο μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 2030. Αυτό αφορά ένα ποσό πολλών δεκάδων δισ. ευρώ. 

Το δεύτερο σκέλος θα αφορά τη μεσομακροπρόθεσμη ελαστικότητα ελάφρυνσης του χρέους σε συνάρτηση με τους ρυθμούς ανάπτυξης της οικονομίας σύμφωνα με την επονομαζόμενη γαλλική πρόταση. 

Να επισημανθεί ότι η "γαλλική πρόταση" είχε υιοθετηθεί ως μοντέλο για να μπορέσει να γίνει υπέρβαση της διαφοράς μεταξύ ΔΝΤ και Ευρωζώνης όσον αφορά τις εκτιμήσεις για τη δυνατότητα της Ελλάδας μακροπρόθεσμα (έως το 2060) να εξυπηρετεί το χρέος της. 

Η Κομισιόν εισάγει ένα μοντέλο διασφάλισης του "αυτοματισμού" που απαιτεί το ΔΝΤ αλλά με "κόφτες" που επίσης απαιτεί η γερμανική πλευρά και οι οποίοι έχουν να κάνουν με το αν η Ελλάδα θα συνεχίσει να εφαρμόζει τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει (μεταρρυθμίσεις – δημοσιονομικοί στόχοι). 

Η διαμεσολαβητική φόρμουλα που έχει εισάγει η Κομισιόν για να ξεπεράσει την αντίφαση μεταξύ των απαιτήσεων ΔΝΤ – Βερολίνου είναι ότι ο έλεγχος για τη συνέπεια της Ελλάδας που θα μπορεί να "κόψει" την αυτοματοποιημένη ελάφρυνση του χρέους θα είναι ο μέσος όρος μιας πενταετίας… 

Με άλλα λόγια η ενεργοποίηση της περαιτέρω ελάφρυνσης και το αν χρειάζεται ή όχι θα εξετασθεί μετά το 2023 (!). Τότε επίσης θα αποτυπωθεί με τους μέχρι τότε ελέγχους αν η Ελλάδα έχει πειθαρχήσει στις δεσμεύσεις της. 

Με άλλα λόγια μεταφέρεται η λύση του γόρδιου δεσμού στο μέλλον μετά από πέντε χρόνια…

Στο μεταξύ βέβαια θα έχει αποφασισθεί (άμεσα) το αν θα επιστραφεί το "κέρδος" από τα κρατικά ομόλογα των κεντρικών τραπεζών (Anfas – Smps) και με ποιους όρους, στο ελληνικό δημόσιο ως bonus στην συνέπειά της. 

Και αυτό όμως δεν φαίνεται να αρκεί στο Βερολίνο γιατί παραμένει σε εκκρεμότητα το ποιος θα είναι ο ελεγκτικός μηχανισμός αυτών των διαδικασιών. Το Βερολίνο εξακολουθεί να έχει επιφυλάξεις για το αν η Κομισιόν θα πρέπει να είναι η μόνη αρμόδια (την θεωρεί πολιτικά ευάλωτη). 

Και έτσι στο σημείο αυτό επανέρχεται ο ρόλος του ΔΝΤ ως μηχανισμός εποπτείας που θα πρέπει να λειτουργεί παράλληλα και σε συνάρτηση με τις προβλεπόμενες αναθεωρημένες διαδικασίες εποπτείας του Συμφώνου Σταθερότητας. Και αφού έχει πάρει το bonus της πρόωρης εξόφλησής του μέσω του δανείου του ESM. 

Το ενδιαφέρον είναι ότι οι "δεσμεύσεις" στις οποίες θα πρέπει να ελέγχεται η συνέπεια της Ελλάδας θα πρέπει να αποτελούν βασικό άξονα του περιβόητου "ολιστικού προγράμματος ανάπτυξης" το οποίο θα πρέπει να έχει έτοιμο σε χρόνο ρεκόρ η Κυβέρνηση. 

Στο πρόγραμμα αυτό άλλωστε θα πρέπει να ενταχθούν και όσα προαπαιτούμενα από τα 88 της τέταρτης αξιολόγησης δεν γίνει δυνατό για τεχνικούς λόγος να έχουν κλείσει στις 21 Ιουνίου.