ΜΕΤΑΞΥ ΣΚΥΛΛΑΣ ΚΑΙ ΧΑΡΥΒΔΗΣ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΤΩΠΑ ΑΝΟΙΚΤΑ Η εκδίκηση της πλατείας και οι αριστεροί «αντάρτες»

ΜΕΤΑΞΥ ΣΚΥΛΛΑΣ ΚΑΙ ΧΑΡΥΒΔΗΣ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΤΩΠΑ ΑΝΟΙΚΤΑ

Η εκδίκηση της πλατείας και οι αριστεροί «αντάρτες»

Του Ηλία Μπενέκου
Σε συμπληγάδες λαϊκής δυσαρέσκειας και εσωκομματικής αναταραχής κινείται το κυβερνών κόμμα, καθώς η εφαρμογή σκληρών μνημονιακών απαιτήσεων με στόχο την εκταμίευση της υποδόσης των 2,8 δισ. αλλά και η αγωνία για την έγκαιρη ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης, αναγκάζουν την κυβέρνηση να κινηθεί με ταχείς ρυθμούς, υλοποιώντας μέτρα που έως τώρα παρέπεμπε σταθερά για το μέλλον. Οι διαρκώς ογκούμενες κινητοποιήσεων εργαζομένων και κοινωνικών ομάδων, οι κακές «ειδήσεις» των δημοσκοπήσεων που εμφανίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ σε καθοδική πορεία, αλλά και το επικείμενο συνέδριο του κόμματος που εντείνει προσωπικές φιλοδοξίες, αλλά και διαφωνίες που υπάρχουν και έως τώρα βρίσκονταν σε «ύπνωση», έχουν σημάνει συναγερμό στο Μαξίμου, καθώς βλέπει να μην προχωρεί το αφήγημα περί εξόδου από την κρίση και επιστροφής στη δίκαιη ανάπτυξη.
Ειδικότερα, ιδιαίτερο προβληματισμό στα ηγετικά στελέχη προκαλεί το γεγονός ότι οι αντοχές της κοινωνίας δείχνουν να αγγίζουν τα όριά τους, καθώς το φθινόπωρο βρήκε την πλειοψηφία των πολιτών αντιμέτωπη με δυσβάσταχτες φορολογικές υποχρεώσεις, αλλά και σημαντικές μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις.
«Ο εφιάλτης των ανέξοδων υποσχέσεων που μοίρασε όλο το προηγούμενο διάστημα η κυβέρνηση επιστρέφει και απειλεί την επιβίωσή της», σχολιάζουν δηκτικά από την αντιπολίτευση, στηλιτεύοντας την τακτική καθυστερήσεων στην οποία είχε επενδύσει το Μαξίμου, για να αποφύγει βραχυπρόθεσμα το «πικρό ποτήρι» των απαιτήσεων της τρόικας. Οι «ακτιβισμοί» συνδικαλιστών έξω από υπουργεία ή δημόσιες υπηρεσίες που γίνονται όλο και πιο συχνοί, αλλά και η υπόμνηση προς τα κυβερνητικά στελέχη των δεσμεύσεων που είχαν αναλάβει όταν διαδήλωναν μαζί τους στον δρόμο, καθιστούν ακόμη πιο δύσκολη τη διαχείριση του προβλήματος. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι οι βουλευτές, αν και ψηφίζουν τα μέτρα εντός Βουλής, εμφανίζονται όλο και πιο απρόθυμοι να υποστηρίξουν δημοσίως τις κυβερνητικές επιλογές και να μεταβούν στις εκλογικές τους περιφέρειες.
Οι περισσότεροι από αυτούς μάλιστα αναζητούν εναγωνίως εκείνα τα πολιτικά επιχειρήματα που θα μπορούσαν να δικαιώσουν τους χειρισμούς που γίνονται, υπό την έννοια ότι οι θυσίες στις οποίες υποβάλλεται ο λαός, θα έχουν αντίκρισμα στο άμεσο μέλλον, μέσω της ανάκαμψης του οικονομικού κλίματος και ρύθμισης του χρέους. Ακόμη και σε αυτό το πεδίο όμως, η μέχρι στιγμής «συγκομιδή» είναι μάλλον πενιχρή, αφού περιορίζεται στην επανάληψη του επιτακτικού αιτήματος για τήρηση των συμφωνηθέντων από την πλευρά της ελληνικής κυβέρνησης και σε αόριστες και γενικόλογες τοποθετήσεις από την πλευρά των δανειστών.
Οι αντάρτες
Τα «χτυποκάρδια» στο Μαξίμου, το πρωί της περασμένης Τρίτης, όταν έγινε γνωστή η πρόθεση των δύο Οικολόγων βουλευτών της κυβερνητικής πλειοψηφίας να μην υπερψηφίσουν τις διατάξεις για την υπαγωγή της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΑΘ στο Υπερταμείο μπορεί να κράτησαν για λίγες μόνο ώρες, καθώς η παρέμβαση του ίδιου του πρωθυπουργού αποδείχθηκε πυροσβεστική, ωστόσο, έφεραν στην επιφάνεια με τον πλέον δραματικό τρόπο, ένα πρόβλημα που όλοι γνωρίζουν: την απροθυμία μερίδας βουλευτών να συντάσσονται αδιαμαρτύρητα πίσω από νομοθετικές ρυθμίσεις που απέχουν παρασάγγας από τις πεποιθήσεις τους.
Στην κυβέρνηση δεν κρύβουν την ανησυχία τους ότι τέτοιου είδους φαινόμενα μπορεί να πληθύνουν το επόμενο διάστημα, ιδίως σε περίπτωση που η Βουλή αναγκαστεί να εγκρίνει επαχθή μέτρα σε ευαίσθητους τομείς όπως τα εργασιακά. Σε περίπτωση μάλιστα που οι διαφωνίες πάρουν μορφή συνολικότερου «αντάρτικου», τότε θα είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο να αντιμετωπισθούν. Επιπλέον, η ισχνή πλειοψηφία των «153» και η εύθραυστη συνεργασία με τους ΑΝΕΛ, στην οποία ανακύπτουν προβλήματα με κάθε ευκαιρία, με τελευταίο «κρούσμα» την υπόθεση του μαθήματος των Θρησκευτικών, εντείνει τον προβληματισμό για το μέλλον της κυβέρνησης. Προς το παρόν πάντως η ομάδα του Μαξίμου επαγρυπνά προκειμένου οι κρίσεις να αποσοβούνται εν τη γενέσει τους και να μην εξελίσσονται σε ανυπέρβλητο πρόβλημα. Κοινώς η τακτική που έχει εγκριθεί είναι το «βλέποντας και κάνοντας», αναλόγως των εξελίξεων.
Το συνέδριο
Η 13η Οκτωβρίου οπότε και αναμένεται να ξεκινήσει το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ πλησιάζει και οι διεργασίες ολοένα και πυκνώνουν. Αν και επισήμως όλοι μιλούν για τη δυνατότητα που προσφέρεται για «μια νέα αρχή», προκειμένου το κόμμα να συζητήσει ανοιχτά για πρώτη φορά με την ανάληψη της διακυβέρνησης και να επανακαθορίσει προτεραιότητες και δράσεις, ωστόσο αποτελεί κοινό μυστικό ότι θα δοθεί η ευκαιρία και για μια εκ νέου αποτύπωση της «δύναμης» των εσωκομματικών τάσεων και ομάδων. Δεν είναι λίγοι εκείνοι μάλιστα που παραδέχονται κατ’ ιδίαν πως «όλα θα λυθούν στην αρένα του συνεδρίου».
Άλλωστε, δεν πέρασε απαρατήρητη και η πρόσφατη αναφορά του Ευκλ. Τσακαλώτου από το βήμα της Βουλής στη συζήτηση για το Ελληνικό, ότι «στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ τον Οκτώβριο θα συζητήσουμε τα πάντα. Και τα όσα δεν πήγαν τόσο καλά και γιατί είχαμε μία ήττα στη διαπραγμάτευση». Δεδομένου ότι ο κ. Τσακαλώτος ανήκει στους «53» του ΣΥΡΙΖΑ, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που εξέλαβαν τη δήλωσή του ως πιθανό μήνυμα προς το εσωτερικό του κόμματος και κυρίως προς το Μέγαρο Μαξίμου. Σε κάθε περίπτωση θεωρείται σίγουρη η προσπάθεια του Αλ. Τσίπρα να επαναβεβαιώσει την κυριαρχία του στο κόμμα, μέσω και της «Ενωτικής Κίνησης», της ομάδας που τον υποστηρίζει, ενώ εξίσου σίγουρη θεωρείται και η στάση των «53», όπως και άλλων ομάδων να θέσουν σε δημόσιο διάλογο σειρά θεμάτων, για τα οποία έχουν εκφράσει επιφυλάξεις ή ενστάσεις το προηγούμενο διάστημα.
ΥΠΕΡ ΚΑΙ ΚΑΤΑ
Οι δύο εισηγήσεις για εκλογές
«Και τώρα, τι; Θα πάμε σε εκλογές ένα χρόνο μετά τη νίκη μας;» Πολλοί εντός του ΣΥΡΙΖΑ αναρωτιούνται αν μόνη διέξοδος στα διαρκώς ογκούμενα προβλήματα είναι η προσφυγή στις κάλπες. Στην κυβέρνηση υπάρχουν δύο εισηγήσεις:
Η πρώτη λέει ότι πρέπει ο Αλ. Τσίπρας να πάει άμεσα σε εκλογές, προκειμένου να «παίξει» με το σύνθημα για τη μάχη κατά της διαπλοκής και κατά του ΔΝΤ που πιέζει για νέα σκληρά μέτρα. Με τον τρόπο αυτό, λένε οι εισηγητές, θα μπορέσει ο ΣΥΡΙΖΑ να κρατήσει ένα σημαντικό μέρος από το πολιτικό του κεφάλαιο, ίσως ένα ποσοστό γύρω στο 20% που του δίνουν και οι δημοσκοπήσεις. Υποστηρίζουν δε ότι θα μπορούσε ο κ. Τσίπρας να χρησιμοποιήσει ο ίδιος το χαρτί της «δεξιάς παρένθεσης» αφήνοντας τις «καυτές πατάτες» στον Κ. Μητσοτάκη.
Υπάρχει πάντως και η εισήγηση που λέει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να το παλέψει, ότι υπάρχουν μεγάλα περιθώρια βελτίωσης της εικόνας στην οικονομία. «Η τσέπη του Ελληνα κερδίζει τις εκλογές. Αν η οικονομία ισορροπήσει, αν αρχίσει να πέφτει χρήμα στην αγορά και μειωθεί πραγματικά η ανεργία, τότε μπορεί να γυρίσει το κλίμα». Και τονίζουν με νόημα: «Δεν θα πέσουμε ούτε για τις άδειες του Παππά, ούτε για τα Θρησκευτικά του Φίλη». Η αντίθετη άποψη, πάντως, υποστηρίζει πως κάθε μέρα που περνά και ο ΣΥΡΙΖΑ φθείρεται, τόσο χάνει τα στηρίγματά του στην κοινωνία και θα κατακρημνιστεί αν οι εκλογές γίνουν σε ένα χρόνο ή και αργότερα.

• Η ομάδα του Μαξίμου επαγρυπνά προκειμένου οι κρίσεις να αποσοβούνται εν τη γενέσει τους και να μην εξελίσσονται σε ανυπέρβλητο πρόβλημα. Κοινώς η τακτική που έχει εγκριθεί είναι το «βλέποντας και κάνοντας», αναλόγως των εξελίξεων