Η «ελληνική εκκρεμότητα»
finance_ministers.jpg
Η παλιοπαρέα τις παλιές «κακές» εποχές: Στουρνάρας, Γιούνκερ, Σόιμπλε, Μοσκοβισί στη σύνοδο του Eurogroup στις 13 Δεκεμβρίου του 2012
Η ωμή παρέμβαση του συντηρητικού προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν Κλοντ Γιούνκερ στις εγχώριες πολιτικές εξελίξεις υπέρ «οικείων», οι αντίστοιχες δηλώσεις της εκπροσώπου του νωρίτερα, το μπαράζ τρομοκρατικών δημοσιευμάτων κατά του ΣΥΡΙΖΑ από τον κατευθυνόμενο από τις αγορές διεθνή οικονομικό Τύπο, η μαζική έξοδος του κερδοσκοπικού «έξυπνου χρήματος» από τα ελληνικά ομόλογα και μετοχές, η συνεχής κινδυνολογία υπουργών κι άλλων κυβερνητικών στελεχών ακόμη και του κεντρικού τραπεζίτη, το αφοπλιστικό «πήραμε την απόφαση» του χριστιανοδημοκράτη Γερμανού υπουργού Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, παραείναι πολλά για να είναι τυχαία.
Καθιστούν εμφανές ότι η επίσπευση της διαδικασίας της εκλογής Προέδρου στην Ελλάδα δεν αποφασίστηκε από τη συγκυβέρνηση μόνο, αλλά ύστερα από συνεννόηση αυτής τόσο με τους πιστωτές όσο και με τους επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, προκειμένου να μην προκύψουν ανεξέλεγκτες καταστάσεις που θα θέσουν σε κίνδυνο το σημερινό status quo.
Τέτοιου είδους συνεννοήσεις δεν είναι καινούργιο άλλωστε για τις συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις της Ευρώπης. Χρόνια τώρα, πριν από κάθε Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε., τα συντηρητικά κόμματα της Ευρώπης, που είναι μέλη του ΕΛΚ, συναντώνται μια ημέρα νωρίτερα προκειμένου να διαμορφώσουν κοινή γραμμή.
Όμως, αυτή τη φορά η κοινή γραμμή, το «σχέδιο»που οι Ευρωπαίοι συντηρητικοί δείχνουν να έχουν συναποφασίσει, δεν στοχεύει μόνο στην επίλυση της «ελληνικής εκκρεμότητας». Η άνεση, η έλλειψη αγωνίας, ο κυνισμός στις δηλώσεις τους φανερώνει ότι με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο -με εκλογή Προέδρου τώρα ή με οποιαδήποτε άλλη εξέλιξη- θεωρούν πως το πειραματόζωο η Ελλάς δεν θα καταφέρει να βγει από το κλουβί του.
Εκείνο για το οποίο καίγονται πιο πολύ είναι ενδεχόμενες δυσάρεστες εξελίξεις στις υπόλοιπες υπερχρεωμένες χώρες του ευρωπαϊκού νότου, που αντιδρούν στη λιτότητα και καθυστερούν να εφαρμόσουν τις αναγκαίες «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» - της «ελαστικοποίησης» της αγοράς εργασίας (με την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και την ανασφάλιστη εργασία των 300 ευρώ), της συρρίκνωσης του δημόσιου τομέα (με την κατάργηση της δημόσιας παιδείας, υγείας), της απορρύθμισης.
Μια νέα κρίση στην Ελλάδα μπορεί να είναι έτσι πολύ χρήσιμη. Ένα «πάθημα της Ελλάδας» -τα όσα, δηλαδή, θα πάθει η χώρα υπό την πίεση των αγορών και των των διεθνών πιστωτών- είναι «το καλύτερο μάθημα» για τους υπόλοιπους την Ιταλία, τη Γαλλία και την Ισπανία, προκειμένου να μην τολμήσουν μια διαφορετική πορεία από αυτήν που έχουν συναποφασίσει σήμερα για την Ευρώπη η ελίτ και οι ακραίες συντηρητικές δυνάμεις.
Υπό αυτήν τη θέαση, η εκλογή Προέδρου στη χώρα μας, το ενδεχόμενο πρόωρων βουλευτικών εκλογών, το ενδεχόμενο νίκης του ΣΥΡΙΖΑ, οι αποφάσεις πιθανής κυβέρνησής του απέναντι στα μνημόνια και τις απαιτήσεις της τρόικας, οι πιέσεις των αγορών, ο δανεισμός του ελληνικού Δημοσίου και το κόστος του, οι ληξιπρόθεσμες οφειλές και οι χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας το 2015, το ενδεχόμενο στάσης πληρωμών, το σενάριο εξόδου από το ευρώ φαίνεται να αποτελούν πεδία μιας τεράστιας κλίμακας, πάνω στα οποία η ευρωπαϊκή Δεξιά -πάνοπλη- έχει εδώ και καιρό επιλέξει να πολεμήσει την άλλη πλευρά και να την τσακίσει.
Απώτερος στόχος, το τελικό χτύπημα που θα αλλάξει για πάντα την Ευρώπη που ξέραμε στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα.
Η άλλη πλευρά, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις της Ελλάδας και της Ευρώπης -που αγωνίζονται ενάντια στις πολιτικές λιτότητας, συρρίκνωσης του δημόσιου τομέα, μεγέθυνσης των ανισοτήτων και της εξαθλίωσης των λαών- ξεκινούν με... σφεντόνες. Υπερασπίζονται όμως το δίκιο των πολλών. Γι' αυτό και μπορούν ανατρέψουν τις προβλέψεις, μπορούν να νικήσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου