Η εγκατάσταση μηχανημάτος POS δεν είναι μονόδρομος

Η εγκατάσταση μηχανημάτος POS δεν είναι μονόδρομος





Σύνταξη - επιμέλεια

Επιστημονική ομάδα TaxHeaven

Πριν από λίγες μέρες στο άρθρο μας με τίτλο Προμήθεια μηχανημάτων POS. Υπόχρεοι, προθεσμίες συμμόρφωσης, υποχρέωση ενημέρωσης καταναλωτών και κυρώσεις που προβλέπονται, είχαμε εκφράσει έναν έντονο προβληματισμό αναφορικά με την υποχρέωση ορισμένων επαγγελματιών για την εγκατάσταση μηχανημάτων pos. Ειδικότερα, αναφερθήκαμε στο γεγονός ότι, η ύπαρξη και μόνο ενός κύριου  Κ.Α.Δ. —από αυτούς που προβλέπονται στην Κ.Υ.Α. 45231/27.4.2017 — στις περιπτώσεις εκείνες που δεν υπάρχει πραγματική συναλλαγή με ιδιώτες (σ.σ. αυτό αποδεικνύεται με διάφορους τρόπους), ή υπάρχει, αλλά είναι σχεδόν αμελητέα σε σχέση με το συνολικό τζίρο, δεν συνεπάγεται αυτομάτως και υποχρέωση αγοράς και εγκατάστασης μηχανημάτων POS. Χαρακτηριστική είναι και η περίπτωση των ηλεκτροπαραγωγών από φωτοβολταϊκά πάρκα που εν τέλει εξαιρέθηκαν από τη χρήση POS, επειδή οι μοναδικοί τους πελάτες είναι η ΛΑΗΓΕ Α.Ε. ή η ΔΕΔΔΗΕ Α.Ε. (σ.σ. εκδίδονται κάθε μήνα τα σχετικά τιμολόγια από τους παραγωγούς και τα ποσά κατατίθενται στους τραπεζικούς λογαριασμούς των παραγωγών). Δείτε για το εν λόγω θέμα τη σχετική ανάρτηση στον κόμβο (Εξαιρούνται της χρήσης POS οι ηλεκτροπαραγωγοί φωτοβολταϊκών). 

Ο ίδιος προβληματισμός υπάρχει και για τις περιπτώσεις εκείνες των επαγγελματιών που ανήκουν στους λεγόμενους «μπλοκάκηδες» και έχουν έδρα το σπίτι τους, καθώς και σε αρκετούς ακόμη επαγγελματίες οι οποίοι στη συντριπτική πλειονότητά τους έχουν συναλλαγές αποκλειστικά με άλλους επαγγελματίες. Μήπως τελικά υπάρχει λύση και γι΄ αυτούς τους επαγγελματίες και δεν πρέπει να προμηθευτούν μηχανήματα POS, αλλά να διαθέτουν κάποιο άλλο εναλλακτικό μέσο που καλύπτει όμως την υποχρέωση που απορρέει από τις νέες διατάξεις; 

Προκειμένου όμως να απαντήσουμε στο ερώτημα αυτό πρέπει να μελετήσουμε και ορισμένες ακόμη διατάξεις που σχετίζονται με το εν λόγω θέμα. 

► Με το άρθ. 65 του ν. 4465/2016 (ΦΕΚ Α' 240/22.12.2016) καθιερώθηκε η υποχρεωτική αποδοχή μέσων πληρωμής με κάρτα των επιχειρήσεων.

Όπως είναι ήδη γνωστό,  α) βάσει της παρ. 3 του άρθ. 65 του ν. 4446/2016 εκδόθηκε και δημοσιεύθηκε στο Φ.Ε.Κ. (Β' 1445) η Κ.Υ.Α. 45231/27.4.2017 με την οποία, καθορίστηκαν οι υπόχρεοι αποδοχής μέσων πληρωμής με κάρτα (η πρώτη ομάδα επαγγελμάτων της σταδιακά καθολικής υποχρέωσης), οι προθεσμίες συμμόρφωσης και οι κυρώσεις που θα επιβάλλονται στους παραβάτες και β) βάσει της παρ. 5 του άρθ. 66 του ν. 4446/2016 εκδόθηκε και δημοσιεύθηκε στο Φ.Ε.Κ. (Β' 453) η Υ.Α. 17730/16.02.2017 που  καθόρισε, μεταξύ άλλων, την υποχρέωση των δικαιούχων πληρωμής που αποδέχονται κάρτες πληρωμών, να ενημερώνουν τους καταναλωτές σχετικά με την αποδοχή καρτών και μέσων πληρωμής του συστήματος καρτών πληρωμής (δείτε για περισσότερες λεπτομέρειες το άρθρο του κόμβου: Προμήθεια μηχανημάτων POS. Υπόχρεοι, προθεσμίες συμμόρφωσης, υποχρέωση ενημέρωσης καταναλωτών και κυρώσεις που προβλέπονται). 

► Ας δούμε στο σημείο αυτό τις διατάξεις του ν. 4446/2016 που διέπουν αυτή την υποχρέωση.

i) στην παρ. 2 του άρθ. 65 του παραπάνω νόμου αναφέρονται:

2. Για την αποδοχή μέσων πληρωμής με κάρτα, οι δικαιούχοι πληρωμής συμβάλλονται υποχρεωτικά με νομίμως αδειοδοτημένους Παρόχους Υπηρεσιών Πληρωμών, κατά το οριζόμενα στο ν. 3862/2010 (A' 113). Για την αποδοχή μέσων πληρωμής με κάρτα και μετρητά, καθώς και την είσπραξη για λογαριασμό τρίτου εν γένει, οι δικαιούχοι πληρωμής απαγορεύεται να συμβάλλονται με οντότητες οι οποίες δεν αποτελούν νομίμως αδειοδοτημένους παρόχους υπηρεσιών πληρωμών ή Αντιπροσώπους αυτών, εκτός αν άλλως ορίζεται ρητά στην οικεία ισχύουσα νομοθεσία.

ii) στο άρθρο 62 του ίδιου νόμου και για τους σκοπούς αυτού, δίνονται οι κάτωθι ορισμοί:

γ. «δικαιούχος πληρωμής», το φυσικό ή νομικό πρόσωπο που είναι ο τελικός αποδέκτης των χρηματικών ποσών τα οποία αποτελούν αντικείμενο της πράξης πληρωμής, σύμφωνα με την περίπτωση 13 του άρθρου 2 του Κανονισμού (ΕΕ) 2015/751.

δ. «πάροχος υπηρεσιών πληρωμών» οι επιχειρήσεις που δύνανται να παρέχουν υπηρεσίες πληρωμών και οι οποίες διακρίνονται στις ακόλουθες έξι κατηγορίες: (α) πιστωτικά ιδρύματα, (β) ιδρύματα ηλεκτρονικού χρήματος, (γ) γραφεία ταχυδρομικών επιταγών, (δ) ιδρύματα πληρωμών, (ε) η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και οι εθνικές Κεντρικές Τράπεζες, όταν δεν ενεργούν υπό την ιδιότητά τους ως νομισματικές ή άλλες δημόσιες αρχές, (στ) το Ελληνικό Δημόσιο ή τα άλλα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όταν δεν ενεργούν υπό την ιδιότητά τους ως δημόσιες αρχές, σύμφωνα με τα οριζόμενα στο άρθρο 4 του ν. 3862/2010.

ιε. «μέσο πληρωμής με κάρτα» νοείται οποιοδήποτε μέσο πληρωμής, συμπεριλαμβανομένης της κάρτας (πιστωτικής, χρεωστικής, προπληρωμένης), κινητού τηλεφώνου, ηλεκτρονικού υπολογιστή ή άλλης τεχνολογικής συσκευής που περιλαμβάνει την κατάλληλη εφαρμογή πληρωμής διά της οποίας παρέχεται η δυνατότητα στον πληρωτή να κινήσει πράξη πληρωμής με κάρτα (πιστωτική, χρεωστική, προπληρωμένη, η οποία δεν αποτελεί μεταφορά πίστωσης ή άμεση χρέωση κατά τα οριζόμενα στο άρθρο 2 του Κανονισμού (ΕΕ) αριθ. 260/20121.

► Συμπεράσματα

Από το συνδυασμό όλων των παραπάνω —κατά την άποψή μας— προκύπτει ότι, οι υπόχρεοι δικαιούχοι πληρωμής όπως αυτοί ορίστηκαν στην Κ.Υ.Α. 45231/27.4.2017 (άλλα και όσοι οριστούν στο μέλλον έως την καθολική, απ΄ όλες τις επιχειρήσεις, υποχρέωση), δεν είναι υποχρεωμένοι να προμηθευτούν και να εγκαταστήσουν αποκλειστικά και μόνο μηχανήματα POS για την αποδοχή πληρωμής με κάρτα, αλλά δύνανται να εκπληρώσουν αυτή την υποχρέωση και με άλλα μέσα πληρωμής που μπορεί να προσφέρονται από τους νομίμως αδειοδοτημένους παρόχους υπηρεσιών πληρωμής, όπως για παράδειγμα, μέσω συστημάτων «e-pos» από Η/Υ με πρόσβαση στο διαδίκτυο. 

Με τον τρόπο αυτό, πολλοί από τους επαγγελματίες που καθίστανται υπόχρεοι, αλλά δεν πραγματοποιούν συναλλαγές με ιδιώτες πληρωτές ή έχουν πολύ μικρή συχνότητα τέτοιων συναλλαγών, αφενός μεν, δεν θα επιβαρυνθούν με το κόστος της προμήθειας ή/και συντήρησης - διατήρησης ενός μηχανήματος POS, αφετέρου δε, θα είναι αποδέκτες πληρωμών με κάρτες από τους πληρωτές πελάτες τους, ικανοποιώντας έτσι και την από το νόμο προερχόμενη υποχρέωσή τους. Βέβαια, είναι ευνόητο ότι, κανείς δεν μπορεί να στερήσει το δικαίωμα του κάθε επαγγελματία να προβεί στην προμήθεια ενός μηχανήματος POS, όμως καλό θα είναι όσοι επιθυμούν να κάνουν χρήση και κάποιου άλλου τρόπου που δεν αντίκειται στις κείμενες διατάξεις, να γνωρίζουν όλες τις εναλλακτικές και νόμιμες λύσεις που υπάρχουν πριν καταλήξουν στην τελική επιλογή τους. 

Σε κάθε περίπτωση, επειδή το ζήτημα αυτό γενικότερα είναι σοβαρό και για να μην υπάρξουν στο άμεσο μέλλον προστριβές μεταξύ των φορολογουμένων και των ελεγκτικών οργάνων πρέπει να δοθούν οι απαραίτητες διευκρινίσεις από τα συναρμόδια υπουργεία (Οικονομικών & Οικονομίας και Ανάπτυξης), μαζί με όλες τις επιλογές που έχουν στη διάθεσή τους οι επαγγελματίες, διότι μέχρι στιγμής ελλείψει σαφών οδηγιών εκ μέρους των αρμόδιων υπηρεσιακών παραγόντων έχει εδραιωθεί η πεποίθηση στην πλειονότητα των επαγγελματιών ότι η αγορά ή ενοικίαση μηχανήματος pos είναι μονόδρομος για τους υπόχρεους. 

Επειδή ο χρόνος κυλά ευελπιστούμε να έχουμε σύντομα νεότερα επί του θέματος.

___________________

[1] στο άρθ. 2 του κανονισμού της Ε.Ε. 260/2012 ορίζονται τα ακόλουθα:

1) «μεταφορά πίστωσης»: η εθνική ή διασυνοριακή υπηρεσία πληρωμών για την πίστωση λογαριασμού πληρωμών του δικαιούχου με πράξη πληρωμής ή μια σειρά πράξεων πληρωμής από λογαριασμό πληρωμών του πληρωτή μέσω του παρόχου ΥΠ που τηρεί τον λογαριασμό αυτό, βάσει εντολής του πληρωτή 2) «άμεση χρέωση»: η εθνική ή διασυνοριακή υπηρεσία πληρωμής για τη χρέωση λογαριασμού πληρωμών του πληρωτή, όταν η πράξη πληρωμής πραγματοποιείται με πρωτοβουλία του δικαιούχου βάσει της συναίνεσης του πληρωτή

https://www.taxheaven.gr