Θυμάστε λίγο πριν τις εκλογές του 2009, τον Γιώργο Παπανδρέου να υπόσχεται από το βήμα της ΔΕΘ,  ότι θα κάνει την Ελλάδα «Δανία του Νότου»;  Τι ακριβώς είχε κατά νου όταν έκανε τη συγκεκριμένη εξαγγελία δεν γνωρίζω.  Φαντάζομαι ότι στο μυαλό του θα είχε τα επιτεύγματα του δανέζικου κράτους, της ανοιχτής κοινωνίας με την «πράσινη» στάση ζωής και την πρόνοια και όχι αυτό που τελικά συνέβη.
Γιατί, τελικά τα καταφέραμε. Γίναμε όχι μόνο «Δανία του Νότου» αλλά και Σουηδία και Φινλανδία. Το πετύχαμε. Αλλά μόνο στους φόρους.
Πληρώνουμε φόρους και εισφορές Σκανδιναβίας όταν οι παροχές που μας προσφέρονται είναι Βαλκανικές.
Τα στοιχεία του ΟΟΣΑ στην πρόσφατη έκθεσή του για τη φορολόγηση των μισθών, έρχονται να επιβεβαιώσουν ότι η υπερφορολόγηση του Έλληνα μισθωτού όχι μόνο καλά κρατεί αλλά αυξάνεται συνεχώς, ιδίως στις οικογένειες με παιδιά. Η φορολογική επιβάρυνση των οικογενειών ξεπερνά ακόμη και τα επίπεδα των σκανδιναβικών χωρών.
Σε μια χώρα με έντονο το δημογραφικό πρόβλημα και τη γήρανση του πληθυσμού να αποτελεί τη μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζει η ελληνική οικονομία, η Εφορία «τιμωρεί» τις οικογένειες με παιδιά.
Για μια ελληνική οικογένεια με δυο παιδιά στην οποία εργάζεται ο ένας γονέας η επιβάρυνση μόνο από το φόρο εισοδήματος και τις ασφαλιστικές εισφορές φθάνει το 39%. Τι σημαίνει αυτό;  Εάν ένας μισθωτός λαμβάνει το μήνα 1.000 ευρώ, τα 400 ευρώ θα πάνε στο κράτος και στην οικογένεια θα μείνουν τα 600 ευρώ. Στο ποσό αυτό δεν λαμβάνονται υπόψη οι έμμεσοι φόροι (ΦΠΑ, φόροι κατανάλωσης) ή άλλες φορο-επιβαρύνσεις που μπορεί να έχει η οικογένεια όπως η πληρωμή του ΕΝΦΙΑ που περιορίζουν ακόμη περισσότερο το διαθέσιμο εισόδημα.
Η Ελλάδα προηγείται. Αφήνει πίσω χώρες στις οποίες το κοινωνικό κράτος βρίσκεται σε πολύ υψηλότερα επίπεδα όπως είναι η Φιλανδία όπου η σχετική επιβάρυνση  φθάνει το 38,4% και η Σουηδία που διαμορφώνεται στο 38,2%.  Και αρκεί φυσικά να σκεφτεί κανείς ότι μιλάμε για χώρες με πολύ μεγαλύτερα οικονομικά μεγέθη από τη δική μας, και άλλο επίπεδο ανταποδοτικών παροχών.
Θλίψη…